نوزاد انسان نسبت به حیوانات وقتی به دنیا می‌آید خیلی ناتوان است. حیوان غریزی عمل می‌کند ولی غریزه در انسان آنقدرها قوی نیست. ناقص است و کفایت زندگی را نمی‌دهد. غریزه تا دو سالگی برای بچه مطرح است. وقتی به دنیا می‌آید از سر غریزه می‌مکد، نفس می‌کشد، دفع می کند و غریزی زندگی می کند. وهمین ضعیف بودنش باعث می شود مراقبین بیشتر به رشد جسمی توجه کنند.
غافل از اینکه بچه‌ها با یک پتانسیل بالای روانی به دنیا می‌آیند و ما زمان محدودی برای ایجاد ابعاد روانشناختی فرصت داریم.
؟؟؟؟ که انسان با پتانسیل بالای روانی به دنیا می‌آید و بچه تازه متولد شده سیستم روانی ندارد. سیستم روانی چگونه شکل می‌گیرد؟ از طرفی ؟؟؟؟ مغز و از طرفی یادگیری‌ها و تجربیات محیطی باعث می‌شود سیستم روانی بعد از تولد ذره ذره شروع به شکل‌گیری می کند.
آنچه که ما والدین باید بدانیم این است که یادگیری‌ها و تجربیات صحیح را در بچه‌ها شکل دهیم و این امر مهم مستلزم این است که تکالیف و مراحل رشد کودک را بدانیم و بدانیم که کودک ما در کدام مرحله رشد است و چه تکالیفی دارد؟ و در این مرحله رشد توانایی‌های مغز او چقدر است تا آموزش‌های خود را متناسب با سن او تنظیم کنیم و سطح انتظار ما نیز متناسب با مرحله رشد او باشد که بتواند سیستم روانی قوی داشته باشد. اگر سطح انتظار ما بالاتر از توان کودک باشد او دچار اختلالات روان و مشکلات رفتاری خواهد شد مثل بیش فعالی، لجبازی، اضطراب و... . بنابراین ما نباید فرزندانمان را قربانی ناآگاهی‌های خود کنیم.
دانایی خود را بالا ببریم تا توانایی فرزندمان بالا رود به همین دلیل است که رشد کودک در مراحل اولیه زندگی بسیار اهمیت دارد و رویدادهای اولیه زندگی بر شخصیت بزرگسالی او تاثیر بسزایی دارد.